A noite esperta en chamas,
o quente ardor do ar
devora a terra galega,
comendo o seu verde chan.
o quente ardor do ar
devora a terra galega,
comendo o seu verde chan.
A miña terra galega devorada
obsérvase dende a mar,
as súas cinzas son arrastradas
ás augas da súa sal.
Ai, ti, a miña querida Galicia,
se as túas brasas apagar
puidese, eu non dubidaría
chorar para podelas sufocar.
se as túas brasas apagar
puidese, eu non dubidaría
chorar para podelas sufocar.
Todo foi culpa da man humana,
todo por non axudar...
Ai, ti, a miña querida Galicia,
se as túas brasas soubese apagar...
todo por non axudar...
Ai, ti, a miña querida Galicia,
se as túas brasas soubese apagar...
Miña terra verde soñada
coa choiva volve espertar,
virán de novo as bolboretas
e os teus verdes prados renacerán.
coa choiva volve espertar,
virán de novo as bolboretas
e os teus verdes prados renacerán.
Autor: Xulio Domínguez González
No hay comentarios:
Publicar un comentario